Με αφορμή τις μάχες των χαρακωμάτων, από τη Σ. Σπύρου (Γ1)

Στης γης τις πληγές κρυβόμαστε και τις βάφουμε χρυσές. 

Δεν τις αφήνουμε να κλείσουν, να επουλωθούν, 

παρά ασφυκτικά 

με συντροφιά τον πόνο, 

βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο μέσα στου χώματος το πέπλο. 

Καλύτερος μας φίλος στη μοναξιά αυτή 

είναι ο θάνατος της διπλανής πόρτας 

που βρίσκεται αμετάβλητος δίπλα μας, 

που μας κρατά ξύπνιους, 

ενώ χάρος και σειρήνες πετούν από πάνω μας. 

Είμαστε, παρόλα αυτά, θαμμένοι ζωντανοί 

στο νεκροταφείο της μάχης, 

της ελπίδας, 

της ζωής...

                                                                 Σοφία Σπύρου (Γ1)